Afgelopen jaar heb ik voor het Rode Kruis aan een zeer bijzondere serie portretten gewerkt. De opdracht: portretten maken van slachtoffers van mensenhandel, en dan ook nog zo dat je wel connectie kan maken met het slachtoffer, maar niet dat je ze kan herkennen. Dit was moeilijker dan ik verwachte. Daarnaast waren er ook nog een aantal waar je niet zo 1.2.3. over nadenkt op het moment dat je de opdracht aan neemt.

De meeste slachtoffers zaten nog in het proces om er weer boven op te komen in een safe house of opvang locatie. Daarnaast bij de portretfoto’s van de vrouwen is het als man zijnde toch lastig. Je weet niet wat de vrouwen hebben meegemaakt, vaak zijn ze onder drukte door mannen, dus dat was lastig, ook het zelf vertrouwen is vaal beschadigd. Om het af te maken was taal vaak ook nog een uitdaging aangezien de meeste geen Nederlands of Engels spraken.

Daarom had ik in overleg met de begeleidster van het Rode Kruis afgesproken dat zij zoveel mogelijk leidde en ik me redelijk onderdanig kon opstellen. Tevens gingen we twee foto’s maken, de eerste was voor de slachtoffers zelf. Een “mooi” portret om een vertrouwen te kunnen krijgen en ook om te laten zien dat ze er mogen zijn. Op het moment dat de portretfoto’s op de laptop verschenen was de reactie vaak “wow, ben ik dat?” en “wat mooi!”. Dat zijn dan toch echt de momenten waarop je de kracht van portretfotografie extra mee maakt.

Daarna hebben de we portretten voor het rapport en serious request gemaakt. Waarin we ze met onder andere belichting zo onherkenbaar hebben vastgelegd, maar toch ook weer dat je wel een connectie met ze kan maken.